جنبش ضدجنگ با جذب اعضایی از دانشگاهها، حومهنشینها از طبقه متوسط جامعه، اتحادیههای کارگری و نهادهای دولتی در سال 1965 اهمیتی ملی یافت و در سال 1968 به اوج خود رسید و قدرت خود را در طول جنگ ویتنام حفظ کرد. این جنبش که حوزههای سیاسی، نژادی و فرهنگی را دربرمیگرفت منجر به شکاف عمیقی در دهه 60 در داخل جامعه آمریکا شد.